این مضحک نیست که خوشبختی آدم در این باشد که آدم اسم خودش رو روی تنه درختی بکند ؟
آیا این خیلی خود خواه نیست و آن آدمهای دیگر؛ آدمهای شریفتر و نجیبترنیستند که می گذارند
بپوسند بی آنکه در یک تار موی ؛حتی یک تار مو باقی مانده باشند.
سخن از زندگی نقره ای آوازیست
که سحرگاهان فواره کوچک می خواست